Mortal Kombat, toen geweld nog OK was

Ah ja, de haat-liefde relatie tussen videogames en wereld van het witte doek. Om een of andere reden slagen slechts weinigen erin om het universum van de spelcomputer over te brengen via een film. Er was het rampzalige Super Mario Bros, het bijna verdienstelijke Silent Hill, de erg goede poging Resident Evil en hoe kunnen we het episch slechte Postal vergeten? Wie zich waagt aan de verfilming van een videogame loopt met grote zekerheid los tegen de muur. Toch wagen een handvol regisseurs zich jaarlijks aan de challenge en in 2021 was het de beurt aan Mortal Kombat. 

Ik ben een kind van de jaren ‘80, wat dus wil zeggen dat ik de opkomst van de spelconsoles van A tot Z heb meegemaakt. Toen Mortal Kombat verscheen, in de gouden jaren waar onze Game Boy een gewoon zwart/wit scherm had, was het een doorn in het oog van vele ouders. Voor het eerst waagde een ontwikkelaar zich op het pad van het exclusieve geweld. Er was geen verhaallijn, er waren geen grappige cartoons à la Streetfighter en niemand lag wakker van het levensverhaal van de personages. Je had 2 figuurtjes die elkaar tot gort moesten kloppen en die je, bij een overwinning, kon vermoorden door middel van een gore (en ondertussen legendarische) fatality. De game bleef hangen en verscheen op zowat alle platformen die werden uitgevonden. Tot op heden blijft de serie nog steeds lopen en zit de game al aan zijn 11de editie. 

In 1995 kon het dan ook niet anders dan dat Mortal Kombat een eigen film kreeg. Toegegeven: hij was niet eens zo slecht. (het feit dat ik een fan van de game ben zal er ongetwijfeld een rol in hebben gespeeld) In 1997 volgde dan het totaal overbodige vervolg Mortal Kombat: Annihilation, waarmee zowel de acteurs als de regisseurs zich voor eeuwig straalbelachelijk hebben gemaakt. De game bleef waanzinnig populair, voor de filmreeks was het een fatality van de puurste orde … of niet.

Laten we het nog eens proberen

Afgelopen weekend verscheen Mortal Kombat in de Amerikaanse bioscopen (je weet wel, daar mag het nog) en we moeten schoorvoetend toegeven dat hij niet eens zo slecht is. 

Neen, verwacht je niet aan een verhaallijn met plottwisten of mysteries. De makers blijven trouw aan het concept van “sla ze verrot en gebruik hiervoor heel wat bloed”. We waren wel gecharmeerd van het feit dat men heeft gepoogd de levens van Sub Zero en Scorpion (toch wel de coolste figuren uit de reeks) in beeld te brengen. De FX die worden gebruikt zijn het spreekwoordelijke peper en zout op de gevechten, die elkaar aan sneltempo opvolgen. En hoe kunnen we niet houden van Kano? Eerst slecht, dan goed en opnieuw slecht waar hij zijn matspartijen afwisselt met oneliners zoals we die al lang niet meer hadden gehoord. 

Mortal Kombat is dus geen cinematografische hoogvlieger maar deed ons wel heel erg hard terugdenken aan die wilde jaren ‘80 en ‘90, waar je naast compromisloos geweld in videogames ook volop kon genieten van inhoudsloze films waar schieten en beuken de norm was. De makers hebben een risico genomen door zich aan het genre te wagen en daarvoor alleen al moet je ze bewonderen. Ik twijfel er dan ook geen seconde aan dat de prent geen kaskraker zal worden al zullen de fans van de game hier wel van kunnen smullen. Ook de meer nostalgische filmliefhebber zal in Mortal Kombat zijn of haar gading vinden, een terugkeer naar een tijd dat we begrepen dat geweld op TV en in films niet echt was. 

Zelf ook de film bekijken? Dan is dit misschien wel de oplossing! (klik)