Seaspiracy komt binnen, zonder te kloppen
In de categorie “door merg en been” bracht Netflix recent Seaspiracy op de markt. Een documentaire die zich toespitst op de overbevissing en hoe dit vooral gevolgen heeft voor de rest van de planeet. De docu komt wat traag op gang maar eenmaal de kijkers kennis maken met de bittere realiteit, volgt een oplawaai van formaat. We helpen onze planeet naar de knoppen en zelfs in de meest optimistische situaties zullen we de gevolgen ervan ondervinden vanaf 2050!
Tijdens deze coronawaanzin durven we vaak nogal vergeten dat de rest van de wereld gewoon verder blijft draaien. Onze consumptie kent geen grenzen en jaar na jaar herschrijven we de definitie van ‘wegwerpmaatschappij’. We kopen, gebruiken en werpen weg wanneer het niet meer bevalt. Van duurzame oplossingen, zowat HET modewoord van het vorige decennia, is absoluut geen sprake meer. We sluiten ons op in onze bubbel en zuigen de planeet leeg.
Global Warming? Ecofundamentalisme voor beginners!
Hoewel het gros van de documentaires over dergelijke, gevoelige onderwerpen, vaak spreken over de opwarming van de aarde worden onze oceanen al even vaak over het hoofd gezien. Jacques Cousteau was een van de eersten die openlijk beweerde dat we zorg moesten dragen voor de vloeibare long van de planeet. Nadien volgden nog enkele verdienstelijke pogingen zoals Planet Earth maar global warming ging met het gros van de aandacht lopen. Vissers en dan vooral de industriële vissersvloten konden op die manier onder de radar gestaag verder werken aan het ruïneren van de oceanen, wat het leven op aarde sneller zal aftakelen dan de opwarming.
Seaspiracy brengt deze realiteit op een brute manier in beeld en slaagt erin onze rol, als mens, in vraag te stellen. De schade is er, de gevolgen zijn er en toch slagen we er niet in een nieuwe koers te varen.
