Kasteel Coucke, want vlas was rijkdom
In lang vervlogen tijden behoorden zij die heersten over de vlasindustrie tot de rijksten van het land. Met enorme sites langsheen de voornaamste waterwegen, werd het volledige land voorzien van een grondstof die toen even belangrijk was als ruwe olie nu. De Leie speelde hierin een grote rol want het water was van onschatbare waarde om van vlas linnen te kunnen maken. De grootste fortuinen bouwden dan ook enorme kastelen aan de randen van wat zij de ‘gouden vaart” noemden. Kasteel Coucke vormt hier geen uitzondering op.
We schrijven 1913, de vlasindustrie draait op volle toeren en Vlaanderen kan zich tot de rijkste regio’s van het toenmalige Europa rekenen. Wie in de nabijheid van het water woont zit, al dan niet gewild, op een goudmijn. Vlas is de toekomst en wordt in zowat alles wat consumptie aangaat gebruikt. De grond in Vlaanderen was van goede kwaliteit en ook de vakkennis lag er bijna op straat te rapen. Deze unieke combinatie maakte van vooral West-Vlaanderen het El Dorado van België. De familie Coucke, eigenaar van een riante hoeve aan de Kuurnse boorden van de Leie, hadden de boodschap al snel begrepen. De vlasnijverheid bracht geld binnen, veel geld en in geen tijd wisten ze zich op te werken tot de één van de machtigste fortuinen van de streek. Wie rijkdom had moest dat ook etaleren en dus kon de hoeve wijken voor een landhuis van formaat. In 1913 werd ‘Kasteel Coucke’ afgeleverd, een riant landhuis van waaruit de familie een zicht had op hun activiteiten.
Das ist eine scheune ‘Chateau’
Rijkdom en weelde? Het was ook de Duitse bezetter niet ontgaan die er tijdens de Eerste Wereldoorlog de residentie van de Ortskommandant in plaatste. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog was Kasteel Coucke gegeerd goed bij de troepen van Ome Adolf. Eenmaal we de bezetters voor een tweede keer buiten hadden geborsteld, kwam het kasteel opnieuw terecht in handen van de familie.
Helaas viel ook de vlasindustrie ten prooie aan de druk van de lageloondlanden en beetje per beetje verloor de gouden vaart van haar elan. De rijkdom verdween, samen met de arbeid en het enorme landgoed kreeg er stevig van langs. De riante vijver verdween (en deed zelfs nog een eindje dienst als dumpplaats voor afval) en de gemeente kende een heuse metamorfose. Het kasteel kreeg nog een nieuwe bestemming als restaurant en op de kelderverdieping ontstond zelfs een wellness ruimte maar de tijd kende geen genade. Het gebouw werd verlaten, te koop aangeboden en aan de elementen van de natuur overgelaten. Door zijn unieke en vooral lugubere look kreeg het al snel de naam van “spookkasteel”.
Wat er met Kasteel Coucke zal gebeuren is tot op heden onduidelijk al staat het buiten twijfel dat de eigenaars pottenkijkers liever kwijt dan rijk zijn. Het gebouw is in rampzalige staat maar wordt wel nauwlettend in het oog gehouden. Avonturiers rijden hier dus best aan al voorbij, willen ze geen kennis maken met de harde arm der wet.
Detailfoto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina. (klik)
