Zona del Silencio, want niets blijkt heel wat waard te zijn
Urban legends zijn van alle tijden en zowat ieder land ter wereld heeft er wel een paar in de kast liggen. Vaak zijn urban legends dan ook niet meer dan dat: legendes. Ze hebben ergens wel een grond van waarheid maar de inkleuring is een werk van pure fantasie (en dat maakt het net zo een boeiende materie). Wat vaak bijdraagt aan het mysterie rond dergelijke legendes is de houding van overheden. Ze ontkennen meestal in alle toonaarden dat er iets gaande is, al is het maar om geen verantwoordelijkheid te moeten dragen. Zona del silencio, een woestijngebied in Mexico, beschikt ook over zo een legende maar dat met een twist. Daar doet de lokale overheid er alles aan om de verhalenmolen draaiende te houden en giet ze in vele gevallen nog wat olie op het vuur.
Het verhaal van Zona Del Silencio begint in 1970. Vanop een militaire testsite in Utah wordt een testraket afgevuurd met als bestemming de Sands Missile Range. De test loopt gruwelijk mis en de raket, die werd gepromoot als de meest gesofisticeerde van zijn soort, komt honderden kilometers verder terecht in de Mexicaanse woestijn. Het Amerikaanse leger stuurt meteen een aantal onderzoekers ter plaatse en die hadden meer dan 3 weken nodig om de brokstukken te vinden.
Oorlogen en mysteries: een ideale mix
In 1970 woedde de koude oorlog ook nog volop en de Amerikanen vreesden er voor dat de Russen ook mensen ter plaatse zouden sturen, in een poging de technologie te bemachtigen. Om de wrakstukken te verwijderen bouwt het leger er een klein vliegveld en nieuwsgierige zielen worden er weggehouden door een soort van burgerwacht. De droge en dorre Mexicaanse zone is dunbevolkt en wie er wel woont, leeft er in armzalige omstandigheden. Voor een paar waardevolle Amerikaanse dollars zijn die bewoners dan ook bereid om de pers en andere nieuwsgierige blikken weg te houden.
Eenmaal de brokstukken zijn verwijderd, vertrekt ook het Amerikaanse leger en de voor de lokale bewoners loert armoede opnieuw om de hoek. Enkele onder hen begrepen al snel dat ze, tegen betaling natuurlijk, journalisten en ramptoeristen konden rondleiden. Een Amerikaanse aanwezigheid op Mexicaanse bodem en een neergestort object? De lezers van kranten en magazines smulden ervan en beetje per beetje vonden meer en meer toeristen hun weg naar de woestijn, die al snel de bijnaam van “Mexican Area51” kreeg. Ook de lokale overheden konden die aandacht wel waarderen want toeristen brachten geld mee, veel geld.
Weg mysterie, weg toerisme en weg geld
Toch bleek Mexico niet de ultieme mysterie-bestemming want na enige tijd ebde de interesse van buitenlandse bezoekers weg. Meer dan voldoende reden voor de lokale overheden om, samen met de voormalige burgerwacht, het verhaal nieuw leven in te blazen. Die neergestorte raket? Die werd plots radioactief en die radioactiviteit zorgde zonder twijfel voor heel wat elektromagnetische storingen. Kompassen en radio’s werkten er niet en ook verschillende getuigenissen over UFO’s staken plots de kop op. De toeristen keerden terug en de lokale overheden organiseerden maar al te graag rondleidingen op het gigantische stuk grondgebied. De streek kreeg ook een nieuwe naam, Zona del Silencio, de stille zone waar niets schijnt te werken. Tot op heden blijft de plaats jaarlijks nog steeds duizenden mensen aantrekken, al kon geen enkele onder hen de onverklaarbare verschijnselen ook daadwerkelijk vaststellen. Volgens de gidsen is dit te wijten aan het feit dat elektromagnetische velden constant in beweging zijn en dat je dan ook veel geluk moet hebben om er net doorheen te trekken. Pure kolder natuurlijk maar voor de toeristen een aanvaardbare reden.
De Zona del Silencio groeide op die manier uit tot de enige plaats ter wereld waar de overheid er alles aan doet om de complottheorieën in leven te houden omdat ze voor de streek een onmisbare levenslijn vormen.
