Het kerkhof van Rekem is verlaten … maar dan ook weer niet

Een bezoek aan een kerkhof staat meestal wel ergens op de lijst, wanneer we erop uit trekken. De laatste rustplaats van vele brengt ook rust bij de levenden. Op een begraafplaats heerst er altijd een soort van serene sfeer die zelfs de meest geprikkelde geest kan gaan kalmeren. Ondertussen bezochten we al ontelbare van deze plaatsen maar geen enkel liet bij ons een indruk na die zo stevig is als die van psychiatrische kerkhof van Rekem.

Het kerkhof van Rekem stond lange tijd in heel wat urbex-lijstjes genoteerd en de foto’s van de aftandse kruisjes waren schering en inslag op gespecialiseerde fora. Ondertussen is het beker-gehalte van de begraafplaats voor heel wat urbexers verdwenen vanwege de eenvoudige reden dat het psychiatrische kerkhof niet langer meer verlaten is. Of toch wel? 

Het verhaal van deze merkwaardige plaats begint in 1921. In een nabijgelegen kasteel werd een psychiatrisch hospitaal opgericht voor mensen die geen familie noch vrienden hadden. Eenzaten die te kampen kregen met ernstige, mentale aandoeningen en waar de overheid niet meteen wist wat ermee aan te vangen, werden richting Rekem gebracht. Voor heel wat mensen was het ook de laatste halte in de reis van hun leven want wie er terecht kwam, bleef er tot hij of zij stierf. Dankzij een overeenkomst met de lokale overheden kreeg het hospitaal de toestemming de overleden patiënten zelf te gaan begraven en daarvoor kregen ze een stuk land ter beschikking gesteld. De laatste patiënt die er zijn rustplaats vond, werd begraven in 1981, de laatste in een rij van meer dan 1700 mensen die er uiteindelijk terecht kwamen. 

Een blijvende herinnering aan vergeten zielen

Vanaf 1981 raakte de plaats in de vergetelheid. Nieuwe begrafenissen waren er niet meer en aangezien er ook geen familie was om de plek te verzorgen, nam de natuur het domein terug in bezit. Het resulteerde in een macaber schouwspel van planten die bijna een harmonie wisten te vormen met de ontelbare kruisjes die, chaotisch, in de grond steken. 

In 2018 nam de gemeente de plaats terug over en werd het als natuurdomein geklasseerd. Het kerkhof bleef echter behouden en wordt tot op heden, in de mate van het mogelijke, onderhouden. Toegang tot de plaats is verboden maar wie er toevallig voorbij komt kan wel, vanuit de rest van het domein, een blik werpen op de zee van stilte en dood. Naast het psychiatrische kerkhof werd een natuurbegraafplaats aangelegd, die wel nog steeds in gebruik is. 

Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebook pagina. (klik)
Zelf een kijkje gaan nemen? Klik hier voor de Google Maps coördinaten.