Chateau d’Ardenne moest Belgie op de toeristische kaart zetten
Dat Leopold 2, ooit koning der Belgen, een baksteen in de maag had is een understatement van formaat. De bouwwoede van de bebaarde heerser kende geen grenzen en vaak realiseerde hij de meest waanzinnige projecten om toch maar de grootste te zijn. Veel van zijn bouwsels staan er nog en worden zelfs nog gebruikt (zoals het justitiepaleis, dat zodanig groot is dat het nooit afgewerkt zal zijn) maar enkele ervan stierven een stille dood. Het station Chateau d’Ardenne (ook wel gekend als Halte Royale des Ardennes) is er een mooi voorbeeld van. Het moest de eindbestemming zijn voor iedereen die iets te betekenen had maar werd na iets meer dan 20 jaar gebruik reeds gesloten.
Het verhaal van het station begint in 1874. Leopold 2 wil van België, dat hij toen aan het profileren was als een koloniale wereldmacht, ook een toeristische hotspot maken. In Houyet (vlakbij Dinant) beveelt hij de bouw van een gigantisch kasteel, het Chateau Royal d’Ardenne, dat dienst moet doen als luxehotel. De opdracht was eenvoudig: dit moest het meest luxueuze hotel ter wereld worden, waar het grote kapitaal zich kon ontspannen. Op de plaats stond reeds een kasteel, het buitenverblijf van zijn vader Leopold 1 maar Leopold 2 zag het groter en vooral bombastischer. In 1891 opent het hotel voor het eerst de deuren en meteen wordt de koning geconfronteerd met een probleem van formaat: hoe raken de gasten van het hotel er zonder zich te moeten mengen met het werkvolk? Een spoorlijn en een station moet de oplossing bieden en er wordt niet getreuzeld. In 1896 wordt de lijn tussen Houyet en Gendron officieel geopend en halverwege wordt een exclusieve halte opgetrokken, met alle elementen van een kasteel. Station Chateau d’Ardenne is klaar om de rijksten ter wereld te ontvangen.
Te voet en eigen bagage dragen? Absoluut not done!
Het station heeft, op zijn zachtst gezegd, een uiterst merkwaardige vorm. Vanuit het torentje vertrekt een brede weg die in cirkelvorm stijgt. Klanten van het luxehotel verlieten de trein via het torengebouw, waar een koets met paarden hen opwachtte. Via de draaiende weg werden ze op die manier naar het hotel gebracht. Wie rijk was kon onmogelijk gezien worden, al stappend terwijl ze hun eigen bagage moesten dragen. Het station was voorzien van alle comfort en ook aan koninklijk sanitair was gedacht, waarvan vandaag de dag nog steeds sporen te zien zijn.
Of het station ooit echt veel volk heeft weten te ontvangen is een vraag waar het antwoord relatief vaag op blijft. Wat we dan wel weer zeker weten is dat het 1919 werd gesloten. Het hotel had tijdens de Eerste Wereldoorlog heel wat schade geleden, waardoor gasten er niet meer konden logeren. Een apart station was dan ook nutteloos geworden. Na een renovatie kon het hotel de deuren opnieuw openen in 1921 maar het station bleef dicht. De auto had ondertussen het levenslicht gezien en wie rijk was, wilde graag pronken met een eigen automobiel. Reizen met de trein moest aan populariteit inboeten en het koninklijke station raakte in de vergetelheid.
Vandaag de dag is het hotel verdwenen, gesloopt na een brand. Enkel 1 toren, die de naam “Leopoldtoren” kreeg, bleef overeind en maakt deel uit van een golfterrein. Het station, dat staat er wel nog en is opmerkelijk goed bewaard gebleven. Het ligt verscholen, tussen de Lesse en enkele steile rotswanden en ligt pal naast een nog steeds gebruikte spoorlijn. Wie de cirkelvormige weg naar boven wandelt, waant zich heel even een echte royal. De rust die er heerst zorgt ervoor dat je, met enige fantasie, de koetsen nog steeds kan zien staan, wachtend op nieuwe bezoekers.
Foto’s in hoge resolutie zijn terug te vinden op onze facebookpagina. (klik)
