De Mongolische inmuring: een barbaarse praktijk uit de 20ste eeuw
Laat het aan de mens om geld en middelen in te zetten, niet om vooruitgang te boeken maar om het leven van een ander te vergallen. Doorheen de geschiedenis werden verschillende vormen van marteling ontwikkeld, verfijnd en werd het zelfs een volledige industrie. Straffen, pijn doen en vermoorden was voor een ander barbaars maar binnen eigen culturen een vorm van gerechtigheid. In de loop van de 19de eeuw doofde, god zij dank, het gebruik van marteltechnieken uit en werd het geheel door de maatschappij meer en meer als verwerpelijk geklasseerd. Een foto uit 1913 duwde diezelfde maatschappij met de neus op de feiten: van alle zoogdieren zijn het de mensen die het gruwelijkst zijn.
Albert Kahn, een Franse bankier die fortuin had gemaakt en zich had omgeschoold tot fotograaf had gemaakt, trok doorheen Mongolië op expeditie. Met het geld dat hij in het bankwezen had vergaard, wilde hij de kunst van kleurenfotografie verder op punt stellen. In 1913 stond de techniek van kleuren in foto’s nog in experimentele schoenen en het is dankzij mensen zoals Kahn dat we vandaag de dag miljoenen kleuren op de gevoelige plaat kunnen vastleggen.
Is het een marteling of een straf? Enkel de diplomatie maakt het verschil
Tijdens die trip kon hij een uniek beeld maken. Een vrouw, opgesloten in een houten kist te midden de steppe, probeert met man en macht het slot van de koffer open te krijgen. Naast de kist staat een schaaltje met wat water en voedsel. De vrouw voert een doodsstrijd en wanneer Kahn vraagt waarom niemand haar helpt, krijgt hij te horen dat de vrouw in kwestie werd veroordeeld voor overspel. Haar straf? Opsluiting in een kist tot ze sterft. Een traditionele straf zo blijkt, waar het een internationaal schandaal teweeg zou brengen mocht een buitenlandse fotograaf zich gaan bemoeien. Het beetje voedsel en water, in een schaaltje naast de kist, was een manier om de straf te voltrekken volgens de toenmalige Mongolische wetten. De dame moest opgesloten blijven tot ze dood was maar de lokale overheid mocht haar niet doden. Volgens de wet was het dan ook niet verboden om haar eten en drinken te brengen, alleen stimuleerde de lokale overheid dat niet. De Mongolische inmuring was dan ook een doodstrijd die, bij wijze van extra straf, zo lang mogelijk werd gehouden. Het was een schrijnend voorbeeld van hoe men erg creatief was om een doodstraf zo gruwelijk mogelijk te houden onder de vleugels van justitie.
Het feit dat deze foto, die in National Geographic verscheen en al meerdere malen als authentiek werd bevestigd, in 1913 werd genomen maakt het geheel extra bitter. Terwijl de wereld pronkte met een industriële en economische revolutie, waren dergelijke praktijken er nog steeds de norm. Zelden maakte een foto, in een tijdperk van volle ontwikkeling, zoveel duidelijk zonder ook maar 1 woord te zeggen. Fotografie op zijn best!
