Het was niet de eerste urban legend, gekoppeld aan een macabere challenge en het gaat ook niet de laatste zijn. Wat wel buiten twijfel staat, is dat de Blue Whale Challenge de te betreuren eer heeft van het meeste slachtoffers op zijn naam te hebben.
Tot op heden bestaat er nog altijd heel wat discussie als het gaat om het exacte begin van de Blue Whale Challenge, een kenmerk eigen aan de moderne urban legends. Op het internet wordt alles dusdanig snel gekopieerd, dat het vaak niet eens doenbaar is de oorsprong te gaan bepalen.
Veel indicatoren wijzen in de richting van Rusland, meer bepaald het social media platform Vkontakte. Waren het jongeren die zich stierlijk verveelden? Misschien waren het koters die even stoer wilden doen of was er sprake van doorgedreven, online pestgedrag? Ongeacht wie, wat of hoe, in 2016 steekt een nieuwe uitdaging de kop op. In 50 stappen worden deelnemers uitgedaagd om steeds verder te gaan in ronduit gruwelijke proeven. De 50ste en laatste proef, is zelfmoord. De challenge gaat een eigen leven leiden en richt zich voornamelijk, online, op 12 tot 14-jarigen. Ze worden onder druk gezet, worden gechanteerd met info die online te vinden is en wie niet deelneemt aan de challenges sterft een gruwelijke dood. Sterven of zelfmoord plegen, de enige manier om aan de challenge te ontsnappen is de dood.
De challenge groeide uit tot een perfect voorbeeld van iets wat door volwassenen als “belachelijk” werd bestempeld, waarna jongelingen zichzelf de polsen over sneden.
De naam “Blue Whale Challenge” wordt pas later aan de legende toegevoegd. Men denkt dat hiermee een link wordt gelegd met walvissen die bewust aanspoelen. Ze weten dat ze gaan sterven, dus kiezen ze ervoor om dit op het strand te doen. “Men denkt”, want tot op heden is dit ook nog steeds niet echt zeker.
Voor zowat iedere volwassen lezer van deze blog, lijkt de Blue Whale Challenge niets meer of minder dan de zoveelste kettingbrief in een modern kleedje. Voor de jeugd liggen de kaarten anders op tafel. Doordat er op grote schaal gebruik werd gemaakt van social media, kon het fenomeen zich snel en wereldwijd verspreiden. Het feit dat de tegenpartij kennis had van bepaalde privé-zaken uit het leven van die jeugd, kreeg het geheel een venijnig “echt” kantje. Die info was gewoon online terug te vinden, maar 12 tot 14-jarigen hebben nog niet echt die notie van echt en vals. Erg snel werd een paranormaal tintje aan de challenge toegevoegd en het resultaat liet niet lang op zich wachten.
De Blue Whale Challenge groeide uit tot een volwaardige urban legend en tot op heden worden meer dan 200 zelfmoorden wereldwijd eraan gelinkt. De challenge groeide uit tot een perfect voorbeeld van iets wat door volwassenen als “belachelijk” werd bestempeld, waarna jongelingen zichzelf de polsen over sneden.
Doorgedreven preventiecampagnes konden de challenge tot een stop brengen, maar echt “verdwenen” is zoiets op het internet nooit echt. Vaak volstaat een kleine vonk om de machine terug in werking te zetten en wie weet hoeveel slachtoffers dan nog moeten vallen, eer het weer tot een stop komt.
