Dat gangsters meestal niet echt kunnen genieten van een welverdiend pensioen en vaak zelfs niet eens de pensioenleeftijd halen, is niet echt een geheim. Het verhaal rond Elmer McCurdy is een verhaal waar hij niet alleen zijn pensioen niet haalt, maar ook na zijn dood zijn straf niet kan ontlopen.
Hij kreeg erg snel zijn eigen Wanted-affiche, waar de politie hem eigenlijk liever “dead” dan “alive” in handen kreeg.
Geboren in 1880 was de jeugd van McCurdy niet bepaald rooskleurig. Iedere vorm van stabiliteit ontbrak, alcohol vloeide er rijkelijk waardoor hij geen job kon houden en geld was er niet. In het jaar 1907 besluit hij dienst te gaan doen in het leger, waar hij de plaats krijgt van machine-gunner & demolition expert, wat vrij vertaald wil zeggen dat hij leerde omgaan met explosieven en machinegeweren. In 1910 verlaat hij het leger en besluit hij zich te werpen op het verbeteren van het bestaande arsenaal van het Amerikaanse leger. Op basis van zijn ervaring zou hij een machinegeweer ontwerpen dat beter zou zijn dan hetgeen er reeds beschikbaar was. Hij koopt de nodige grondstoffen en het materiaal en tijdens zijn allereerste trip naar zijn nieuwe werkplaats, wordt hij door de politie staande gehouden. Het bezit van die grondstoffen in zijn wagen was voor de politie meer dan voldoende om hem op te sluiten wegens “mogelijke inbreker”. (in die tijden was dat eerder de norm). Hij werd uiteindelijk vrijgesproken, maar spendeerde wel een lange tijd in de gevangenis, de tijd dat het onderzoek werd afgerond. McCurdy was alles kwijt, stond op straat en was kwaad op de maatschappij die hem alles had afgenomen. Het was de geboorte van een uiterst gewelddadige treinrover.
Tijdens zijn rooftochten gebruikte hij rijkelijk nitroglycerine (springstof), waarmee hij volledige rails en treinstellen de lucht in blies. De overheid had het hem aangeleerd en had hem nadien alles afgenomen, dat was zijn overtuiging. Hij kreeg erg snel zijn eigen Wanted-affiche, waar de politie hem eigenlijk liever “dead” dan “alive” in handen kreeg.
Hij besloot dan ook te doen wat iedereen zou doen: hij startte een expositie met het gebalsemde lichaam.
Zijn korte maar intensieve criminele carrière kwam eind 1911 abrupt tot een einde, wanneer hij door 3 sheriffs werd geëxecuteerd. Het lichaam van McCurdy werd naar het Johnson Funeral home gebracht waar het werd behandeld met een stevige dosis bewaarmiddelen op basis van arsenicum. In dit tijdperk werden lichamen met een gigantische hoeveelheden chemicaliën behandeld om ze zo lang mogelijk te bewaren, wanneer er niet meteen familie gekend was om de rekening van de begraving te betalen. Er was toen nog geen internet en ook de post was nog iets dat wat tijd nodig had, dus vaak duurde het maanden vooraleer iemand zich kwam aanbieden.
Helaas, niemand kwam McCurdy opeisen, familie was er niet en vrienden wilden liever niet aan een gangster gelinkt worden. De begrafenisondernemer weigerde McCurdy te begraven, zolang hij niet betaald werd voor de balseming en de overheid, die wilde niet instaan voor een crimineel. Om de kosten voor de balseming alsnog te recupereren, besloot de begrafenisondernemer dan ook te doen wat iedereen zou doen (spot hierin een dosis sarcasme): hij startte een expositie met het gebalsemde lichaam. Voor een nickel konden de bezoekers van zijn museum “de gangster die maar niet wilde opgeven” zien. Een ware topattractie voor die tijd.
Voor wie denkt dat het verhaal hier tot een einde komt, heeft het helaas verkeerd voor. Via een list kwam het lichaam terecht in een circuit van shows en musea, waar het gaandeweg werd bekeken als een object. Uiteindelijk kwam het gebalsemde lichaam in 1964 in een opslagplaats terecht, waar geen kat wist dat het hier ging om een daadwerkelijk lichaam.
In 1976 werd het lichaam verhuurd aan een productiehuis, waar ze het aan een touw hadden geknoopt. Terwijl de scène gefilmd werd, brak het lichaam in 2, waarbij de beenderen zichtbaar werden. De crew van het productiehuis vond dit bizar en haalde er de politie bij. Al snel bleek dat ze hier niet aan het filmen waren met props, maar met een echt lijk. Het Amerikaanse gerecht moest met schaamrood op de wangen toegeven dat ze Elmer McCurdy volledig vergeten waren en dat hij, na de introductie van de nationale bevolkingsregisters, nooit werd opgenomen. Op 22 april 1977 werd McCurdy uiteindelijk begraven in Oklahoma maar ook dat verliep niet echt zoals je zou denken. Het verhaal van McCurdy had nationale media-aandacht gekregen en al snel werd gevreesd dat zonderlingen het lijk zouden opgraven om het te gaan gebruiken als cult-object. Tijdens de effectieve begrafenis werd dan ook eerst bijna 1 meter beton over de kist gegoten, alvorens een zerk werd geplaatst.
Het geval Elmer McCurdy werd de eerste situatie in de geschiedenis waar de mensheid dichter dan ooit bij het leven na de dood stond, alleen niet op de manier waarop we hadden gehoopt.
