Oorlog, het is kut. Daarmee is ook zowat alles gezegd. Oorlog kent geen winnaars, alleen maar verliezers en ieder leven dat genomen wordt, is er eentje teveel. Willen we niet helemaal in een depressieve afgrond vallen en toch iets positiefs zoeken aan oorlog, dan is het wel dat het bouwen van solide en vooral geheime structuren erg snel kan gaan. Maak kennis met het Drakelow compex.
Drakelow werd een cruciaal onderdeel van de oorlogsmachine en kosten noch moeite werden gespaard om het zo geheim mogelijk te houden.
Tijdens de 2de Wereldoorlog waren de fabrieken van ome Duits de principiële doelwitten van ontelbare bommen raids. Als er nog maar een vermoeden was dat er in je tuinhuis een kogel werd gemaakt, dan kon je er prat op gaan dat een aantal B-17’s de zaak wel zouden oplossen.
Maar deze handelwijze werd ook op omgekeerde manier gebruikt. Heinkel bommenwerpers trokken dagelijks het kanaal over om Engelse doelen te voorzien van een ongezonde dosis TNT. Om te vermijden dat essentiële fabrieken met de grond gelijk werden gemaakt, besloot de Churchill om de boel zoveel mogelijk onder de grond te verplaatsen.
In 1941, nabij de streek van Kidderminster, werd in alle discretie gestart met de bouw van een tunnel. Eind 1942 was die ene tunnel uitgegroeid tot een complex van meer dan 27.000m² waarin motoren voor de belangrijkste Engelse bommenwerpers werden gemaakt. Drakelow werd een cruciaal onderdeel van de oorlogsmachine en kosten noch moeite werden gespaard om het zo geheim mogelijk te houden. De tunnels werden in de flanken van heuvels geboord en bovenop die heuvels werden valse dorpen gebouwd. Ventilatiekanalen konden zo worden gecamoufleerd door makeshift boerderijen en huizen.
Het ingenieuze plan was effectief, want de gigantische bunker bleef een goed bewaard geheim tot lang na het einde van de oorlog. In de jaren 50 werd het complex nog gebruikt voor de bouw van de Meteor-motoren (straaljagers van de RAF) en tijdens de Koude Oorlog kreeg het volledige domein nog een fikse opknapbeurt. Mochten de Sovjets aanvallen, dan kon Drakelow een deel van de regering huisvesten, inclusief een bataljon van de strijdkrachten en er was zelfs een BBC uitzendkantoor voorzien. In geval van oorlog kon de bevolking op de hoogte gehouden worden.
Te duur, te groot, te oud … en het werd in 1993 verkocht.
Die nucleaire dreiging werd (thank god) nooit realiteit en het Drakelow-complex werd al snel overbodig. Te duur, te groot, te oud … en het werd in 1993 verkocht.
Men zou kunnen denken: dit is het einde van dit complex. Laat het aan de mensheid over om het tegendeel te bewijzen. Het complex kwam in handen van een organisatie, die nog enige waarde wou geven aan het werk van duizenden handen. Je kon er terecht voor rondleidingen, events en zelfs paintball. Maar ook voor andere en meer lucratieve activiteiten was het Drakelow-complex een vrijhaven. Op 27 november 2013 hield de politie er een raid en werd er een belangrijke cannabisplantage opgerold. Bijna 1000 planten werden er in beslag genomen. Een leuke bijverdienste die, dankzij de technieken uit de oorlog, ongezien bleef. Een ontevreden klant stond aan de bron van de politie-interventie.
Van een oorlogsmachine naar een drugsfabriek, of hoe een onzichtbare fabriek toch nog zijn nut heeft?
Bekijk meer foto’s op onze facebook pagina (klik).
