Met iets meer dan 2000 inwoners kun je Lampaul-Guimiliau moeilijk een metropool gaan noemen. Weg genesteld in de ruwe geografie van Bretagne, is het een gemeente waar alles werd gecentraliseerd in het lokale café, inclusief een deel van de gemeentelijke administratie. Toch trekt deze plaats verdacht veel bezoekers aan, alleen niet vanwege de beroemde crêpes.
In vroegere tijden was de Bretoense streek een streek van geloof en religie. Het waren de religieuze leiders die het er voor het zeggen hadden en het dagelijkse leven werd ook bepaald door de Kerk. Om die sterke positie nog wat kracht bij te zetten, begon met in de 16de eeuw met de bouw van een nieuw soort kerk, in een reformistische stijl. De kerkelijke leider moest er alles binnen handbereik hebben en de welvaart van de kerk moest geëtaleerd worden. Deze nieuwe trend resulteerde in het ontstaan van de ‘Enclos Paroissial’. Je had een knoert van een kerk, de woonst van de priester, alle nodige voorzieningen, een aparte plaats van geloof voor de noblesse, een plaats waar ze eigen vee konden houden, … en dit alles met een muur errond. Een soort van mini-dorp in een dorp, waarmee de kerk niet echt het open en ontvankelijke karakter van vandaag had.
Dit op zich maakt van een ‘Enclos Paroissial’ best wel een unieke bezienswaardigheid, maar wat het helemaal bizar maakt is het gebruik van angstaanjagende beelden. Doodshoofden, monsters, bizarre wezens, .. ze zijn talrijk aanwezig op en rond de enclos. Angst en de Kerk waren niet echt uitzonderingen in die tijd. Tijden waren hard, erg hard maar de Kerk had geld & overvloed in zowat alles wat er maar beschikbaar was. Om mensen ervan te weerhouden de Kerk aan te vallen, deed men er alles aan om diezelfde mensen schrik aan te jagen.
Het is die troefkaart die mensen van over de gehele wereld naar ginder brengt.
Vandaag de dag zijn er welgeteld nog 3 van de enclos die overblijven, 3 stuks die de tand des tijds hebben overleefd. Die van Lampaul-Guimiliau is 1 van die 3, maar beschikt over een extra troefkaart. Het is die troefkaart die mensen van over de gehele wereld naar ginder brengt.
Een inwoner van de gemeente, nog steeds diepgelovig, kreeg op een nacht een visioen. Een geest droeg hem op de gemeente tot in de oneindigheid te gaan eren. De volgende morgen nam hij een emmer, trok hij de natuur in en begon hij stenen te verzamelen. Iedere dag opnieuw, door weer en wind. Met die stenen begon hij jaren terug aan de bouw van een schaalmodel van de gemeente, in de kerk. Het schaalmodel is ondertussen uitgegroeid tot een gigantische maquette, met een waanzinnig gedetailleerde afwerking. Een maquette die dag na dag blijft groeien, tot de dag dat de inwoner de eeuwige jachtvelden zal vervoegen.
