De paranormale beurs

Het geloof in spoken, ghouls, ghosts en allerlei andere critters leeft op het internet. Wie even op facebook gaat zoeken naar mensen die zich actief engageren binnen de wereld van het paranormale, stoot al snel op duizenden paginas en groepen. Of je nu gelooft of niet in een “andere” wereld of leven na de dood, dat het onderwerp op zich wel hot is, staat buiten twijfel. Helaas is het ook een wereld gevuld met charlatans en mensen die eerder tegen de comedy aanleunen, mensen die profijt willen slaan uit het geloof van bepaalde mensen en ongure types die onbestaande spoken wegjagen in ruil voor bakken euros. Een mening waarmee de Association Studio Ardennais aan de slag ging. Ze stampen een beurs voor het paranormale uit de grond, een beurs waar enkel de serieuze spook-fanatics hun gading zouden vinden. Een beurs waar we natuurlijk ook aanwezig waren.

Een schitterende intro van een artikel dat veel in huis kan hebben, maar met die intro is dan ook zowat alles gezegd geweest.
We houden allemaal van een goed verhaal. Een vertelsel over spoken en allerlei mysteries, die bijna steevast terug te brengen zijn naar een moment in de geschiedenis waar de zaken even niet helemaal goed gingen. Dat maakt het allemaal zo boeiend, de vage grens tussen fictie en realiteit. Spookverhalen zijn ook een knappe maatstaf voor de basis van kennis. Wat we niet weten of wat we niet op het internet terug kunnen vinden, MOET wel van paranormale oorsprong zijn .. en daar geloven we dan ook graag in.

Maar goed, een beurs waar de echte professionals hun “ding” kunnen voorstellen aan de bezoekers, dat was waar we allemaal op zaten te wachten. De publiciteit die vooraf werd gemaakt beloofde dan ook veel goeds : standen, demo’s, workshops, … en zelfs een heuse panic-room. Plaats van dit alles ? Charleville-Mézières, in de Franse Ardennen, op pakweg 3 uur rijden. Eindeloos ver MAAR voor dergelijk initiatief hebben we het er graag voor over.

De laatste kamer met een blauw licht die me schrik heeft aangejaagd, was in een bordeel in de Antwerpse rosse buurt.

Eigenlijk moesten we het, aan de ingang alleen al, door gehad hebben dat dit niet goed zou aflopen. Iedere pagina, site, link, klik, advertentie of promotie sprak over een uiterst betaalbaar event met een inkomprijs aan 6€. Alleen was die 6€ in realiteit 10€, want 6€ was enkel in voorverkoop maar helaas waren ze dat even vergeten te vermelden. Tickets hadden ze ook eigenlijk niet echt en hun pin-automaat ? Tjah, die stond er wel maar was louter decoratief.

De beurs zelf, hoe moeten we het gaan zeggen …. Tjah, de beurs was een mooie demonstratie van het “waarom”. Waarom spokenjagers bijna allemaal bij een clubje geldbeluste marginalen horen. Waarom het paranormale iets is wat gekoppeld wordt aan lange zwarte kledij, een overdaad aan make up en een shitload aan gigantische juwelen. Waarom de zoektocht naar bewijs van het leven na de dood bijna automatisch gebeurt door mensen die van één of andere uitkering leven.

3 uur in de auto voor een beurshal waar alles samen 10 standjes stonden, waarvan 4 die kaarten legden. (begrijp me niet verkeerd, het spirituele is een volledig andere wereld, een wereld waarvan ik niet had verwacht dat ze hier de meerderheid zouden vertegenwoordigen). Een workshop over het onweerlegbaar feit dat UFO’s eigenlijk deel uitmaken van een grootschalige doofpotoperatie en een ronduit hilarische stand van een kerel die net iets teveel van een bepaalde substantie had genoten. De panic-room, DE attractie van het salon waarmee in het lang en het breed werd uitgepakt, was dan ook – geheel in lijn met de rest – niets meer dan een kamer met een blauw licht en 2 kerels in een goedkoop kostuum. De laatste kamer met een blauw licht die me schrik heeft aangejaagd, was in een bordeel in de Antwerpse rosse buurt.
2 organisaties met potentieel (eentje die in elektronica deed en een ander in rollenspelen) werden weggecijferd tussen de massa hersenlozen die er rondhuppelden en de reputatie van de regio alle eer aandeden.

We hadden echt gehoopt dat we hier buiten zouden wandelen met sterke verhalen. Een verhaal hebben we, alleen niet echt wat we hadden gehoopt.

We zijn van de kwaadsten niet, kritiek moet kunnen en gefundeerde kritiek is dan ook broodnodig voor de evolutie van eender wat in het leven. De bemerkingen die we hadden werden dan ook doorgestuurd naar de organisatie, waar we droogweg de reactie kregen van “het was de eerste keer”. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze met dit concept terug naar de tekentafel trekken en er ERG lang over gaan brainstormen, want hun eerste keer zou wel eens hun laatste keer kunnen zijn.