Sarajevo, ik blijf het een fascinerende stad vinden. Je hebt er aan de ene kant het gruwelijke verleden. De sporen van de langste belegering uit de moderne geschiedenis en de restanten van een oorlog die niets of niemand spaarde. Aan de andere kant heb je de veerkracht van de mensen die er wonen. Wat stuk is kan opnieuw gemaakt worden en wat vroeger een probleem was, is nu een oplossing. Sarajevo is natuurlijk niet altijd het toneel geweest van een burgeroorlog. In 1984 kreeg Joegoslavië, als eerste socialistische land ooit, de eer de winterspelen te mogen organiseren. Gedreven door de noodzaak om indruk te maken op vriend en vijand werden kosten noch moeite gespaard. In de bergen rond Sarajevo werd een imposant bobslee-centrum opgetrokken en tijdens de spelen regende het er medailles. Maar toen kwam de oorlog.
Dat het bobslee-complex van Sarajevo in verval raakte hoeft nu niet meteen iets verbazingwekkends te zijn. Tijdens de middagpauze er even een training tussen knijpen is heel wat minder ontspannend, wanneer de regio omgeven is door tanks en landmijnen. Ook professionele atleten zochten elders hun gading want hoe kun je voor je land in competities deelnemen als je niet eens weet of je land morgen nog bestaat. Het feit dat de Servische troepen de site ook als artillerie-post gebruikten gaat al helemaal niet hebben bijgedragen aan het Olympische gevoel. Wie het volledige parcours volgt merkt ook al erg snel de “sniper-holes” op, gaten die in de betonnen omranding werden gemaakt zodat scherpschutters Sarajevo konden terroriseren. Neen, dat was geen leuke periode en we kunnen enkel maar hopen de mensheid zoiets nooit meer hoeft mee te maken.
Na het einde van de burgeroorlog lag de bobslee-piste er desolaat bij. Compleet kapot geschoten, de omgeving ontoegankelijk vanwege de mijnen en een algeheel onveiligheidsgevoel waardoor mensen niet echt een boodschap hadden aan een bezoek ervan. De volledige site raakte in verval en beetje per beetje werd het enkel nog een toevlucht voor street artists en junkies die er hun deals kwamen doen. Geld om het zaakje te restaureren was er niet en trouwens, waarom zou men het gaan restaureren ? Geld om er events te organiseren was er al evenmin. Een hopeloze zaak dus.
Wie het volledige parcours volgt merkt ook al erg snel de “sniper-holes” op, gaten die in de betonnen omranding werden gemaakt zodat scherpschutters Sarajevo konden terroriseren.
Maar laat nu net die veerkracht van de locals een keerpunt zijn geweest. Een vervallen en vergeten bobsleepiste, zo zijn er niet zo heel veel in de wereld. Met die redenering schoten de tour guides als champignons uit de grond. Iedere bezoeker van Sarajevo wil vast die pistes wel zien, indien niet vanwege de geschiedenis dan wel vanwege het lugubere aspect ervan.
Beetje per beetje kent het bobslee-parcours van Sarajevo opnieuwe een opflakkering van bezoekers. Heel veel zal er niet meer gesport worden alvast, want de betonnen pistes liggen er nog bij zoals ze er in 1984 lagen, maar bezoekers zijn er in overvloed. De zone werd landmijn-vrij gemaakt en de wegen werden heraangelegd (een proces dat nog steeds “running” is).
Meer nog, de lokale overheid heeft dit potentieel ook gezien en besloot enkele jaren terug om een kabelbaan te bouwen. Een comfortabele manier om van in Sarajevo tot aan de top van de berg te raken en zo op wandelafstand van het parcours te zijn.
De bobslee piste van Sarajevo is een absolute aanrader voor zij die beslissen om de stad te bezoeken, maar enkele waarschuwingen zijn er wel op zijn plaats.
De eenvoudigste manier om het parcours te bezoeken is door gebruik te maken van de kabelbaan. Leuk, mooi uitzicht, maar bedolven onder de toeristen. Hou ook rekening met het feit dat het parcours in de bergen ligt. Tijdens ons bezoek flirtte downtown Sarajevo met de 30 graden maar goot het pijpestelen op en rond de bergen. Veel van de kabelbaan bezoekers komen dan ook aan met slippers en short en keren al even snel terug naar beneden.
In Sarajevo zelf kun je ook talrijke operators vinden, die je voor een fiks bedrag naar de site brengen en je dan natuurlijk ook allerlei opties gaan aansmeren. Het doet wat denken aan een Ikea-avontuur. Het avontuur is er wel, maar alles is mooi voor je verpakt.
Wie echt, ten volle, van de plaats wil gaan genieten, doet dat zelfstandig. Een paar stevige schoenen (nee echt, wees niet die mens die er met teenslippers heen gaat), een solide kaart en rijden maar. Het openbaar vervoer gaat er alvast niet heen en ook je GPS weet helemaal geen raad met de honderden kleine en ontoegankelijke wegen. Gebruik dus gewoon een heerlijke oldskool kaart. Je parkeert je wagen het best van al aan het laatste hotel dat je op je weg tegenkomt, om de rest te voet te vervolledigen.
Enige waakzaamheid is echter geboden. De site is nog steeds gegeerd goed bij schavuiten die het op nietsvermoedende toeristen hebben voorzien. Lopen pochen met je gloednieuwe Iphone en je overpriced camera, daar trek je de aandacht mee. Vooral de te vermijden aandacht.
