Grootsteden en urban legends, het lijkt wel alsof ze voor elkaar gemaakt zijn. Net zoals een stad met enige omvang niet zonder één of ander bouwwerk kan, kan het ook niet zonder een urban legend (of meer) en liefst eentje waarmee kan uitgepakt worden. Want geef nu toe, “de legende van de zure melk” straalt niet echt gevaar en avontuur uit. Een verhaal met als titel “de alligators van New York”, daarmee prikkel je alvast wel de zintuigen van menig mensen. Helaas blijken veel van die urban legends ook niet meer dan dat te zijn : een legende. Of toch niet …
Iedereen die iet of wat leest, TV kijkt of zelfs nog maar even heen en weer surft op het wereldwijde web, heeft zeker al wegen gekruist met het verhaal over alligators in de riolen van New York.
Met origines die terugkeren tot de jaren 1920, is dit een verhaal dat reeds in menig verschillende versies is verteld geweest, het ene al spectaculairder dan het andere. Aan de bron van dit alles ligt een (nu verfoeilijke) handelspraktijk uit dit tijdperk. Vakantiegangers kochten, tijdens hun jaarlijks verlof in Florida, een klein aquarium met een baby alligator in om dit mee te nemen als souvenir. Alligators waren (en zijn trouwens nog altijd) alom tegenwoordig in de moerassen van Florida en met zo een baby exemplaar kon men in The Big Apple uitpakken bij vrienden en familie. Zo een baby blijft natuurlijk niet klein en éénmaal de alligator te groot was om nog in een mini-aquarium te houden, werd hij/zij doorgespoeld in het toilet. Problem solved dus. Zo ontstond de legende van baby alligators die, zich voedend op ratten en zelfs onderhoudswerkers, bleven leven in de riolen van New York. Een ronduit schitterend verhaal, waar ook ik door gepassioneerd ben/was en een verhaal dat een heuse merchandise machine op gang houdt. Helaas is het ook niet meer dan dat … een verhaal, want met uitzondering van een 60cm exemplaar – ontsnapt uit zijn terrarium – werden in New York nooit echt effectief alligators gezien.
Dat beest bleek een knoert van een krokodil te zijn.
Dit hoeft ook helemaal niet te verbazen, de koude temperaturen tijdens de wintermaanden zorgen ervoor dat geen enkel dier met tropische origines op zichzelf zou kunnen overleven, laat staan groeien tot een volwassen exemplaar.
Maar voor wie van mening is dat gigantische reptielen in riolen een totale fabel is, zorgt Parijs zowaar voor een spectaculaire ontnuchtering.
Hoewel de Franse hoofdstad er niet mee uitpakt en er geen heuse marketingtool van heeft gemaakt, hebben ze wel een echte nijlkrokodil in hun riolen gehad.
In 1984 werd de brandweer opgeroepen om een “beest” te gaan vangen, een beest dat rioolwerkers de stuipen op het lijf had gejaagd.
Dat beest bleek een knoert van een krokodil te zijn, naar alle waarschijnlijkheid achtergelaten door de eigenaars. Eenmaal gevangen EN gedoopt tot Eléonore, werd een nieuw onderkomen gevonden in het gigantische aquarium van Vannes, waar ze tot op heden nog steeds geniet van haar oude dag.
De vondst van Eléonore prikkelde opnieuw de fantasie van menig crypto-onderzoekers en ondertussen zijn er al een 8 tal nieuwe legendes die het daglicht hebben gezien, maar een echt solide bewijs werd nog niet geleverd.
Dat hindert de believers niet echt om intensief te gaan zoeken want Eléonore is het ultieme bewijs dat legendes soms gewoonweg waar kunnen zijn.
Wil je zelf op onderzoek gaan ? De mysteries van de Parijse riolen gaan doorgronden en misschien zelfs 1 van de mystieke beesten gaan vinden ?
Dan is de beste plaats om te starten het Parijse Musée des égouts (klik) .. een absolute aanrader, met een geurtje.
