Toen ik het verhaal van de legende van Senlis neerpende, gekoppeld aan het bezoek aan de restanten van iets wat die legende levendig kon voorstellen, trapte ik blijkbaar op enkele gevoelige zielen. Aan de ene kant was er de Urbex community. Een community die er meer en meer een sport van maakt om niet echt iets te gaan “exploren” maar eerder om andere op de vingers te tikken. Waar ooit foto’s van genomen zijn geweest is plots privaat eigendom geworden en daar mag niet meer over worden verteld. Aan de andere kant waren ook de internet detectives stevig aan het werk. Deze nieuwe generatie zelfverklaarde onderzoekers toetsen dag in dag uit hetgeen ze lezen aan de realiteit om dan, meestal, genadeloos te gaan inhakken op de schrijvers van het artikel. Het is een feit dat een overjaarse neonazi met een drankprobleem en een kont die ondertussen is vergroeid is met zijn stoel, veel gerichter te werk gaat dan mensen die effectief op het terrein gaan. Maar goed, laat ons niet vallen in een klaagbede maar laat ons van de digitale wereld gebruik maken om de oorsprong van “het beest van Senlis” bloot te leggen.
Belangrijk te weten, wanneer je een legende (of eender welk ander fantastisch verhaal) gaat traceren is dat er een groot verschil is tussen een onderzoek en een geloof. Wij vinden cryptoverhalen ronduit fascinerend maar geloven ze niet noodzakelijk. Ieder land heeft letterlijk duizenden legendes, spookverhalen, lokale weerwolven en poltergeists die de boel op stelten zetten. Geloven wij dit allemaal ? Absoluut niet maar dat verandert niets aan het feit dat al die verhalen ergens een bron van waarheid bevatten, al was het maar het feit dat iemand ooit heeft geleefd die zoiets heeft neergeschreven.
Al die verhalen hadden 1 rode draad : een beest in de bossen van Senlis
Wij hoorden eerst over de legende van het beest van Senlis, toen we in de regio eenvoudigweg verkeerd waren gereden en we eigenlijk, maar dat geven we niet toe, verdwaald waren gereden. (iets met batterijen, een GPS en een lader die niet werkte). In de lokale pub, waar we aan de toog ons hydratatieniveau probeerden op te krikken, raakten we al snel aan de praat met enkele lokale bewoners en het ene fantastische verhaal na het andere werd gelanceerd.
Echter hadden al die verhalen 1 rode draad : een beest in de bossen rond Senlis.
Die verhalen circuleerden reeds jaren in hun familie en waren de ideale vertelsels tijdens de familiefeesten, om de kleine koters aan tafel de stuipen op het lijf te jagen. Maar het was wel boeiend te zien dat iedere familie, die er al altijd had gewoond, dat ene verhaal scheen te kennen. Op en rond de lokale camping waren de verhalen nog fantastischer en hoorden we getuigenissen van mensen die iemand kenden die een ander kende die ooit eens had gepraat met iemand die een weerwolf had gezien. Cafépraat van de bovenste plank maar wel een duidelijk teken dat het onderwerp lokaal wel leefde.
Toen ik dit allemaal neerschreef in mijn blog, had ik er geen idee van dat het concept van research naar een legende zo een gevoelige materie kon zijn, want al snel volgenden de afbrekende commentaren (ik gebruik bewust het woord “marginaal” niet) en werd ik aan de schandpaal genageld. Ik had het gehele verhaal uit mijn duim gezogen en ik was een grote fantast. (1 iemand sprak zelfs dat ik de boel belazerde, hoe men tot die conclusie kwam, ik weet het nog steeds niet, maar goed .. the internet)
Op Wikipedia is immers niets terug te vinden over die legende (over erg weinig legendes is trouwens iets terug te vinden, dat maakt het net zo uitdagend om zich daarin te gaan verdiepen) dus bestaat het de facto niet. In onze moderne tijd is het ook niet meer dan normaal geworden om dergelijke stellingen te poneren zonder zelf even na te gaan wat al dan niet klopt. De gouden tijden van een bibliotheekbezoek liggen ver achter ons want alles wordt met de tablet, vanuit de luie zetel gedaan.
hun lichamen werden in de bossen terug gevonden met aanzienlijke bijtwonden.
Maar goed, terwijl het leger aan hersenloze zaagstenen naarstig in de weer was om het boeltje af te breken, zocht ik gedreven verder naar de oorsprong van die legende … en wonderwaar … we hebben ze gevonden.
Op 17 januari 1780 trok een groep van 15 mensen, door die befaamde bossen, in de streek van Compiègne richting Senlis. Hun doel was banaal : handel drijven zodat ze de winter konden overleven. Tijdens het trektocht werden ze echter aangevallen door iets wat ze zelf omschreven als “een hond met monsterlijke afmetingen”, iets wat later werd gereduceerd naar “waarschijnlijk een wolf” (dieren die toen nog alomtegenwoordig waren in die bosrijke streken)
3 van de 15 mensen overleden, hun lichamen werden in de bossen terug gevonden met aanzienlijke bijtwonden. De 12 overlevers werden in Senlis behandeld, alle 12 hadden ze bijt- en krabwonden. De wonden waren echter allemaal geïnfecteerd met hondsdolheid (wat naar alle waarschijnlijkheid de aanval kon verklaren) waardooor enkele van de overlevers hallucineerden en spraken van een enorm beest met de kracht van een leeuw en de tanden van een monster.
In onze moderne tijden (gecombineerd met het feit dat wolven eerder een uitzondering zijn geworden) zijn dergelijke verhalen nagenoeg meteen weerlegd met wetenschappelijke argumenten, maar in 1780 werden verhalen doorverteld, van vader op zoon, van familie naar familie … en in tijdperken van bijgeloof, onwetendheid en een krachtige aanwezigheid van religie .. werd het verhaal beetje per beetje aangedikt tot hetgeen het de dag van vandaag is .. de legende van het beest van Senlis.
Een verhaal dat zelfs nu nog steeds mateloos boeiend is en een verhaal dat niet klaar is om te verdwijnen.
Voor de mensen die graag wat aan fact-cheking doen of die zelf even willen snuisteren in de riante geschiedenis van de streek ..
De behandeling en het relaas van de slachtoffers van die aanval, maakt deel uit van een 143-paginas tellend verslag, opgesteld door Mme Poissonnier en werd nadien bewaard in de archieven van de Medische faculteit van Parijs.
Die archieven zijn via de bibliotheek te raadplegen, dus kom even van die stoel af en ga lezen !
