I’m a runner ! Ik loop graag en ik loop veel, heel veel. Met een gemiddelde van 1000 kilometer op jaarbasis behoor ik tot de groep mensen die zich echt kan uitleven door eenvoudigweg zijn/haar sport sloffen aan te trekken en die strava keihard in gang te stoten. Ik zeg niet dat ik een sterke loper ben, ik ambieer dat ook niet, maar ik loop echt wel graag. Net zoals met alle passies in het leven is het dan ook niet meer dan normaal dat je, via social media, contact zoekt met andere liefhebbers van de goedkoopste sport ter wereld. Misschien tref je er lopers aan die dicht bij je deur wonen ? Wie weet kun je even gedachten wisselen met een heuse professional ? Misschien wil je gewoonweg een slechte loop trip van je afschrijven en de pannen van het dak zagen ? Meer dan redenen genoeg om je te engageren in de duizenden communities online dus. Helaas is er aan dat engagement ook een keerzijde verbonden en dat is dat je gegarandeerd de wegen van heuse runner-snobs gaat kruisen.

Ik vertel er alvast graag even bij dat de runner-snobs een absolute minderheid zijn binnen de loopwereld. Het zijn mensen die ‘s morgens opstaan, een heerlijk kopje azijn drinken terwijl ze aan het genieten zijn van een sneetje ongebakken brood met een plukverse citroen. Op die manier kunnen ze de dag voor zowat iedereen verzuren, zonder dat ze aan efficiëntie verliezen.
Helaas is het die efficiëntie die ze ook zo zichtbaar maakt. Runner-snobs hebben een mening en de gehele wereld mag het weten, ook al vraag je er helemaal niet om.

Runner-snobs hebben een mening en de gehele wereld mag het weten, ook al vraag je er helemaal niet om

Het verhaal wordt duidelijk als ik er even een authentieke context bij plaats.
Mijn loopverhaal startte in een ver ver verleden, met een ultieme poging om gewicht te gaan verliezen alvorens er moest worden overgeschakeld op een operatie. Ik herinner me nog goed, mijn eerste loop tripjes, die standaard de afstand van 500 meter niet overschreden en waar ik net niet de bijstand nodig had van de MUG om terug thuis te raken. Mijn outfit toen kostte niet meer dan 30€, schoenen inbegrepen en kocht ik in de lokale Decathlon winkel. De pijn en ongemakken die ik toen had waren eigenlijk niet te beschrijven. Ik maakte kennis met talrijke pezen en spieren waarvan ik het bestaan niet eens kende en vanzelfsprekend stelde ik mezelf enkele grote vragen. Deed ik iets fout dat dit allemaal zo een pijn deed ? Nadien bleek dat die pijnen normaal waren, ik had in geen jaren ook maar iets van sport gedaan en torste een extra gewicht van een volwassen persoon met mij mee. Ik had niet de mogelijkheden om mij professioneel te laten bijstaan, dus ging ik op zoek naar ervaren lopers op facebook, in de hoop dat ze me wat tips konden meegeven. Al snel ondervond ik dat sportief zijn en sportief zijn 2 volledig verschillende dingen waren. Die-hard lopers met kilometers op hun teller waren nogal bot. Wat dacht ik ook ? “den dikken” gaat hier eens wat komen lopen .. Advies kreeg ik niet, commentaar des te meer. Schijnbaar worden runner-snobs ook als runners geboren. Die zijn nooit moeten starten met iets maar konden meteen op niveau sporten.

Ik liet me niet kennen en beet door. De pijn werd minder, ik maakte er kennis met mijn eerste apps op smartphone (ik gebruikte toen Runkeeper), kocht me een zakje om mijn GSM in mee te torsen (wat een rommel was dat) en bleef lopen. Die 500 meter werden al snel 3 kilometer. Het extra gewicht dat ik mee torste begon te verdwijnen en ik kreeg de smaak te pakken. Lopen was leuk, goedkoop en erg efficiënt dus doorzetten werd eenvoudiger. De zin om een paar nieuwe, degelijke sport sloffen aan te schaffen werd groot, erg groot MAAR ik had op dat ogenblik nog niet echt het lef om een gespecialiseerde sportzaak binnen te stappen en er advies te vragen. Dit lijkt iets enorm belachelijk, maar voor mij was dat een bridge too far. Ik was nog steeds gigantisch dik en de schrik om beoordeeld te worden was te hoog. Dus wederom ging ik op zoek naar online advies. Daar waren de runner-snobs weer met hun snoeihard advies : investeer niet want de goede merken cateren toch niet voor lopers met mijn profiel. (ik leerde toen ook dat ik schijnbaar een profiel had) Merken investeren in echte sporters en mannen zoals ik moesten maar bij Decathlon blijven. Dat was voor ons meer dan goed genoeg. Les 2 was een feit : runner-snobs worden met wereldse wijsheden geboren en zoiets leert men niet. Dat heb je.  Niet meteen ontmoedigd maar met toch een kaakslag extra trok ik wederom naar de lokale Decathlon en kocht er betere sportschoenen. (althans, zo zagen ze er toch uit, iets duurder, mooie grijze en gele kleuren, … )

Met de mooie grijze & gele kleuren zagen de schoenen er professioneel uit

Ondertussen zijn we aangekomen waar we vandaag staan. Bijna 60 kilogram lichter en een riant aantal kilometers in de benen. Ik loop afstanden waar ik jaren terug niet eens over kon dromen en het materiaal dat ik bezit flirt met het professionele. Lopen is meer dan een hobby geworden, het is een passie en net zoals voetballers, wielrenners, kitesurfers of eender wat .. je wil graag degelijk materiaal om verder te kunnen evolueren.
Voor mezelf heb ik uitgemaakt dat ik graag een afstand van 100km zou willen kunnen lopen. Daar is niet echt een reden voor, er is ook niet echt een “want”, ik wil dat gewoon doen. Noem het een soort signaal naar mijn eigen lijf : kijk eens wat je hebt kunnen bereiken.
Er is ook niet echt een financieel plaatje aan verbonden. Mijn ambities liggen niet in het worden van een professionele loper en er schatrijk mee te worden, neen. Het is en blijft een passie zoals vinkenzettingen er ook eentje is.
100km is niet van de poes, dat weet iedereen en dus (jawel, jullie raden het al) ging ik wederom mijn info halen in de talrijke online communities die er zijn.
Wat blijkt nu ? Doorheen de jaren zijn die communities gigantisch gegroeid en hebben de runner-snobs plots een enorm podium ter beschikking, waar ze Jan, Paul, Piet en Tuur kunnen voorzien van hun ongezouten meningen. “Iedereen wil een marathon lopen en het is belachelijk”, “Kun je onder de 4 uur geen marathon lopen dan hoor je er niet thuis”, “Waarom wil iedereen afstanden lopen” en mijn absolute favoriet “probeer eerst eens je huidige afstanden sneller te doen en kijk dan groter” ..
Jawel, dankzij het internet zijn de runner-snobs erin geslaagd een heuse place m’as-tu-vu te installeren waarop zij bepalen wie tot het selecte groepje van de elite mag toebehoren. Want dat is lopen de dag van vandaag geworden … het is een elite-sport en enkel de elite is welkom.

Runner-snobs zijn de marginalen van de golfwereld.

Alleen .. mijn kilometers zijn doorheen de jaren gestegen en samen met die kilometers is ook mijn zelfvertrouwen gegroeid. Gegroeid tot op het punt dat ik hen met 1 eenvoudige zin van antwoord kan dienen : “kust ze”. Mijn zelfvertrouwen is zodanig groot, dat ik het zelfs in mijn hoofd durf te halen om enkele cruciale tips neer te pennen, die beginnende lopers weerbaarder moeten maken in hun strijd tegen de runner-snobs.

  1. Runner-snobs zijn de marginalen van de golfwereld.
    De echte beau-monde gaat op zondag golfen in de countryclub, waar een parkingboy hun dikke Duitser wel even in de schaduw gaat parkeren. Gefrustreerd omdat ze zelf geen deel uitmaken van deze elitaire wereld (ze moeten zichzelf eerder gelukkig prijzen, maar dat is een andere zaak) trekken ze na de uren dan hun sportschoenen aan en proberen ze de beginnende loper te overklassen. Ze winnen er helemaal niets mee en hun commentaar heeft ook op geen enkel moment de bedoeling constructief te zijn. Ze willen zichzelf gewoon beter laten voelen.
  2. Runner-snobs denken dat ze het warm water hebben uitgevonden.
    De realiteit is dat ze, net zoals al de rest, begonnen zijn bij het absolute begin en dat begin is 0. Gaandeweg zijn ze geëvolueerd, net zoals de rest van ons, maar waar de rest trots is op die evolutie, zijn zij gaandeweg die evolutie vergeten. Die “vide” die gecreëerd wordt, vullen ze dan op met het idee dat ze altijd al sterk zijn geweest in hun sport.
  3. Runner-snobs hebben een volledig pallet aan wetenschappelijke argumenten.
    Alleen slaan die argumenten helemaal nergens op. Het is een beetje zoals luisteren naar een politiek debat : heel veel dure woorden die van de ene kant naar de andere kant vliegen, maar op het einde van de rit was het een inhoudsloos gesprek dat ze hebben afgesloten met een bestelling van belegde broodjes.

Ben je een beginnend loper of wil je eraan beginnen ? Leer dan eerst en vooral de runner-snobs spotten. Er zijn er niet veel, maar je haalt ze er snel uit. Waar het overgrote deel van de runner-community zich echt engageert om iedereen aan het bewegen te krijgen, gaan runner-snobs zich vooral focussen op het zeggen wat anderen niet mogen doen en willen ze allemaal op elkaar gaan lijken.
“Jamaar IK loop 10 kilometer aan die afstand dus jij … “ who fucking cares ?
“Jamaar IK heb toch al een marathon of 2 gelopen en jij nog …. “ probeer anders met die marathon even je waterfactuur te betalen !

“Jamaar IK loop 10 kilometer aan die afstand dus jij … “ who fucking cares ?

Wil je ver lopen maar niet snel ? GO FOR IT !
Wil je morgen al een marathon lopen ? Why the hell not !
Wil je afstanden lopen zonder gebruik te maken van dure uurwerken of fancy apps ? Wie zijn wij om je die op te dringen ?
Wil je 50km lopen met enkel en alleen klompen aan ? Plaats die shit zeker op Youtube !
Het is een feit dat te snel te veel willen doen absoluut niet haalbaar is, maar je hindert er niemand mee en uit je fouten ga je leren.
Laat je nooit ontmoedigen en vergeet nooit dat iedere kilometer gelopen er eentje is die je niet in de zetel voor TV hebt doorgebracht.

Wil je jezelf engageren in leuke communities ?
Check dan zekere deze uit ..

Decathlon Strava Challenge
Keep on running