Wie werk en gezin combineert met een avontuurlijke hobby, krijgt op een ogenblik steevast de vraag voorgeschoteld : “Mogen we niet eens mee ?”
Het hebben van kinderen is vaak al een tour de magie wanneer we hun dagelijkse leven moeten organiseren en daar de job voor moeten gaan tweaken, maar willen we onszelf niet helemaal gaan wegcijferen in het weekend, dan is het meenemen van de kids op een avontuur vaak de enige manier om je kinderen te betrekken bij je hobby en zo ondertussen ook de broodnodige quality time met de kids te beleven.
Een onmogelijke opdracht ? Totaal ondoenbaar ? Iets voor leefloners en doppers ? (om in het gebruik van clichés te vallen) Of totaal doenbaar ?
Het dagelijkse leven staat nagenoeg (en totaal normaal) in het teken van de kinderen.
Hun opvoeding, hun studies, hun hobbies, … het vergt vaak heuse stukjes magie om de wekelijkse agenda passend te krijgen.
Verschillende scholen die allen verschillende uren hebben, hobbies die natuurlijk niet gelijk zijn en die dan ook nog eens op verschillende plaatsen worden uitgevoerd. (meestal op gelijke dagen en uren, maar met een afstandsverschil van ongeveer 30km).
Wil je jezelf, als volwassene EN als koppel, niet gaan verliezen, dan moet je in je planning ook rekening gaan houden met jezelf.
Wil je jezelf, als volwassene EN als koppel, niet gaan verliezen, dan moet je in je planning ook rekening gaan houden met jezelf. Je eigen hobby, je eigen uitlaatklep, een wekelijks adult-momentje om het geheel mentaal wat op de rails te houden. (en we hoeven er ons ook niet echt schuldig over te voelen).
Ooit komt dan ook de vraag “mogen we mee ?”, een vraag die niet meteen zo geheel uitzonderlijk is, ware het niet dat onze hobbies dan misschien niet altijd evident zijn om met kinderen uit te voeren.
Ons werd de vraag ook niet gespaard, kinderen van hun ouders zijnde delen ze wat van onze verkennende genen en wilden ze ook wel eens gaan “exploren”.
Het gaan verkennen van het onverkende, het krijgen van een geschiedenisles on the field en niet zozeer uit een boek op de schoolbank.
Een gevoel van trots overviel ons, meteen gevolgd door een gigantisch gevoel van paniek.
Gaat onze kroost wel het gevaar kunnen inschatten ? Gaan ze hun nek niet breken ? Gaan ze dichtklappen van de schrik ? Waar we zelf maar al te graag eens buiten de lijntjes kleuren, hebben we voor onze kinderen natuurlijk een compleet ander beeld voor ogen.
Met de kinderen als vragende partij gaan we overstag. In het jaar 2017, waar we zelf nog veel te vaak als buitenbeentjes worden bekeken vanwege onze outdoor-politiek, (de enige spelconsole in huis is er eentje vanuit de periode dat deze nog op diesel werkten) zijn we al tevreden als onze nakomelingen eens niet aan hun smartphone gekluisterd zijn.
Voorzien van hun eigen kaart, lamp, rugzakje met vanzelfsprekend voldoende water mee en een paar stevige stapschoenen, gaan ze voor het eerst op zoek naar een geheime, creepy en vooral supermega verboden plaats om er op verkenning te gaan.
Hun eerste locatie was niet eens zo minuscuul : een verlaten militair fort dat zijn reputatie had bewezen tijdens de eerste en de tweede wereldoorlog.
Een locatie die ze volledig zelf (met misschien hier en daar een aanwijzing, soms met enig aandringen, we willen natuurlijk niet dat ze te pletter storten in één of andere put. Het toeval moet lukken dat ze terecht komen in een oer stevig gebouw dat nog enkele atoomoorlogen kan overleven) hebben gevonden en waar ze dan ook volledig zelf op verkenning zijn geweest.
de enige spelconsole in huis is er eentje vanuit de periode dat deze nog op diesel werkten
De eerste uren waren onwennig, zowel voor hen als voor ons. Zij wisten niet goed waar ze eerst konden kijken, wij waren meer bezig met hen dan met het gebouw.
Maar éénmaal ze de flow hadden gevonden, vergaten ze even het bestaan van social media en gameconsoles en dompelden ze zich helemaal onder in onze geschiedenis. (en modder, heel veel modder)
Na hun avontuur maakten we kennis met nog een leuk extraatje van het avontuur : ze vielen allemaal als een baksteen in slaap.
Conclusie :
Er is geen enkele reden waarom je je kinderen niet bij je hobby zou betrekken.
Feit, je moet enkele aanpassingen doorvoeren en je kan niet op zoek gaan naar de meest levensbedreigende situatie ooit, maar gaandeweg leren kinderen ook rekening houden met de omgeving, de natuur en de weerselementen.
Hun comfortzone van TV, games en internet maakt erg snel plaats voor het respecteren van ons patrimonium en het omzetten van de theorie in praktijk.
Ze plannen alvast hun volgende avontuur.
