Ik zeg nooit nee tegen een goede portie daver-op-het-lijf. Sensatie, avontuur, de kans om bij de kraag gevat te worden, … het zijn allemaal dingen die de motor draaiende houden en die ervoor zorgen dat het leven niet al te monotoon wordt.
Maar soms is de zin er niet, soms heb je gewoon zo een standaard moment waarop je denkt van “nu wil ik even de toerist uithangen”.
Zelfs in dergelijke gevallen kun je alsnog je dosis bibbers binnen harken, door gewoon even kennis te maken met de geschiedenisboeken.
De oorlog 14-18, de eerste van 2 wereldoorlogen, werd gekenmerkt door een niet alleen de gigantische verliezen die aan beide kanten werden geleden, maar ook door een nieuw soort oorlogsvoering, die van de loopgraven.
Duizenden soldaten zaten vaak niet meer dan enkele meters van elkaar verwijderd, met kogels en bommen die hen rond de oren floten, hopend op een winst van slechts enkele meters terrein.
Neen, we kunnen niet gaan beweren dat het een leuke tijd was aan het front.
Over het hoe, het waarom en vooral de leefomstandigheden in die loopgraven is al heel wat inkt gevloeid en is meer dan voldoende lectuur beschikbaar. Ik laat het aan jullie over om jullie te verdiepen in deze materie.
Voorjaar 1917, de eerste wereldoorlog is in volle gang en verliezen stapelen zich op, zowel bij de Frans/Engelse kant als bij de Duitse kant.
Er wordt nergens echt vooruitgang geboekt en de top van het Franse leger heeft steeds meer moeilijkheden om de combinatie van stilstand en verliezen te verkopen aan de burgerbevolking. Van twitter of facebook was toen nog geen sprake, dus de Franse bevolking haalde hun informatie uit de kranten. Die kranten spraken van overweldigende overwinningen op de vijand en een oorlog die bijna over was.
een ultiem plan, the final battle, een aanval die de Duitse lijnen zou doorbreken en komaf maken met de weerspannigheid die de ingegraven Duitse soldaten vertonen.
In een vlaag van wanhoop plannen de commandeuren van het Franse en Engelse leger een ultiem plan, the final battle, een aanval die de Duitse lijnen zou doorbreken en komaf maken met de weerspannigheid die de ingegraven Duitse soldaten vertonen.
Wekenlang zou de Franse, Engelse en Canadese artillerie de Duitse linies bestoken met alles wat ze in huis hebben, als afleiding.
Tijdens die afleiding zou een enorm detachement soldaten zich moeten positioneren pal voor de Duitse linies, om bij het einde van de bombardementen tevoorschijn te komen en de Duitsers de genadeslag toe te dienen.
Het verbergen van die soldaten zou gebeuren in de talrijke tunnels, grotten en mijnen die de streek van Arras (Frankrijk) rijk is. Mijnen die sedert jaar en dag werden gebruikt voor het winnen van steen die door de bouwnijverheid werden gebruikt.
Weken aan een stuk werken de soldaten van The New Zealand Tunnel Regiment aan het uitkappen van een netwerk van 24 kilometer tunnels, die alle mijnen en bestaande ondergrondse netwerken moet gaan verbinden. Werken die gebeurden onder de stress van de eindeloze bombardementen, 20 meter boven hun hoofd.
Op het einde van de werken kon het complex meer dan 24.000 militairen huisvesten, militairen die via verschillende uitgangen pal voor de vijand terecht zouden komen.
In april 2017 werd het startsein van de aanval gegeven. De kanonnen zwegen en 24.000 soldaten trokken, via de 12 uitgangen, het slagveld op.
Een overwinning die niet zonder prijs kwam. Meer dan 300.000 soldaten kwamen tijdens dit offensief om het leven.
Voor de bevelhebbers van het Franse en Engelse leger was de overwinning gigantisch en slaagden ze er eindelijk in om de linies te doorbreken.
Een overwinning die niet zonder prijs kwam. Meer dan 300.000 soldaten kwamen tijdens dit offensief om het leven.
Vooral Exit nr10 kreeg de naam “Stairway to hell”, want die uitgang kwam pal voor Duitse machinegeweren terecht. Wie naar boven trok via Exit nr10 kwam niet meer terug.
Het tunnelcomplex (dat de naam Wellington kreeg) was vroeger een gegeerde locatie voor urbexers wereldwijd, maar werd in 2008 veilig gemaakt en opengesteld voor het grote publiek.
Een bezoek aan het tunnelcomplex is letterlijk en figuurlijk een kille ervaring. Niet alleen ligt de temperatuur 20 meter onder de grond steevast erg laag, je kan er de dood nagenoeg proeven.
Het Wellington complex (ofwel Carrière Wellington) ligt in het Noord-Franse Arras, op een uurtje van de Franse grens en is een absolute aanrader voor iedereen. Reserveren is echter wel aan te raden want bezoek is enkel met begeleiding mogelijk.
