Doel, het tegendraadse dorp van weleer is niet meer
Wie de geschiedenis van Doel niet kent, kan zich bezwaarlijk Belg of Vlaming noemen. Het kleine Antwerpse polderdorp was decennialang het onderwerp van een juridisch en vooral politiek toneelstuk, grappig bedoeld maar toch met tranen naar huis. Mensen werden onteigend, gebouwen werden gesloopt, rechtszaken werden aangespannen om dan uiteindelijk tot het besluit te komen dat de onteigening van alle gezinnen eigenlijk helemaal niet nodig was. In 2019-2020 viel het doek over de waanzinnige uitbreidingsprojecten van de Antwerpse haven en werd Doel definitief gespaard. Helaas wil dit niet zeggen dat het rebelse dorp van weleer terug naar de normaliteit kan keren.
Jarenlang was het verlaten dorp een waar toevluchtsoord voor urbexers en vrijbuiters wereldwijd. Wie op een doodnormale dag door de eenzame en vooral vervallen straten wandelde, ving van tijd tot tijd een glimp op van fotografen die de pracht van de afbrokkelden gebouwen in beeld probeerden te brengen. Doel werd meer dan een verlaten dorp alleen, het werd een symbool. Een iconische plaats waar het verzet tegen het systeem een beeld kreeg, een plaats waar de stem van de ene werd vermenigvuldigd naar de stem van velen.
Helaas bracht deze revolte ook heel wat andere aandacht met zich mee. Vandalisme was er de norm en heel wat woningen werden er gekraakt. De 7 mensen die er toen nog overbleven verplaatsten hemel en aarde om hun woningen toch maar te kunnen verdedigen en krakers werden steeds maar stoutmoediger.
Doel bleef een aantrekkingskracht hebben, helaas
Toen kwam de kentering, het moment waarop de overheid en het havenbedrijf de handdoek in de ring gooide. Heel even werd gedacht dat de originele en verdreven inwoners terug zouden keren maar ze bleven weg. De gemeente Beveren, waar Doel deel van uitmaakt, wil iedereen wel terug laten keren naar hun woning maar wil dat liever niet te snel laten gebeuren. Ondertussen bestaat er een wachtlijst waarop 400 namen prijken, namen die niet echt concreet weten wanneer ze hun intrek in Doel willen nemen. 24 mensen wisten zich er wel al te nestelen en ook zij wachten af. De plannen die op tafel liggen roepen heel wat vragen op. Doel zou een sociaal woonoord moeten worden, een plaats waar mensen uit de rand van de maatschappij kunnen gaan wonen. De gebouwen zijn ondertussen allemaal hermetisch afgesloten en stewards patrouilleren er dag en nacht. Wie zijn afval laat slingeren kan rekenen op een flinke bolwassing en wie toch nog probeert om een van de verlaten huizen binnen te dringen mag rekenen op een stevige boete.
Tuners, racers en Johnny’s & Marina’s hebben eveneens de weg naar de straten van Doel gevonden. Het decor vormt een prachtige achtergrond voor foto’s waarop hun gepimpte bolides glimmen en de kleine straten zijn een gedroomd speelveld voor straatraces. “We hebben er ons werk mee, met van die wannabe-rallypiloten” zucht een steward, wanneer hun hun lege blikjes Jupiler en Red Bull opraapt.
Doel was ooit een rebels dorp maar is helaas gereduceerd geweest tot een hotspot waar marginalen ongestoord hun ding kunnen doen. Van het tegendraadse karakter blijft helaas weinig over.
