De catacomben van Parijs blijven ons keer op keer verbazen

Het is ondertussen niet onze eerste keer dat we zijn afgedaald in de catacomben van Parijs. De laatste keer is het nog minder en je kan ondertussen gerust gaan stellen dat we er ons best wel thuis beginnen voelen. Erg verwonderlijk is het dan ook niet: de catacomben weten ons keer na keer te verbazen en er valt altijd wel iets nieuws te ontdekken. 1 object stond zeer hoog aangeschreven op onze lijst en in de afgelopen 2 jaar slaagden we er niet in dat object te vinden. Diep in de catacomben staat een troon, een troon die niet meteen uit de laatste Ikea-catalogus werd geplukt. Neen, diep in het gangenstelsel onder Parijs staat een troon, compleet uit menselijke beenderen gemaakt: de throne of bones.

2 jaar, het is niet eens overdreven. Van zodra we vernamen dat die troon ook daadwerkelijk bestond (foto’s van de catacomben zijn er dan wel in overvloed, van de troon zijn er heel wat minder) werd onze interesse geprikkeld. We moesten die plaats toch vinden, wij die zo vaak afdalen in de gangen van de onderwereld. Toch slaagden we er niet in de plaats te gaan identificeren. De gangen lijken allemaal op elkaar, op de beschikbare kaarten staat er ook niet meteen een grote X en daar beneden kun je ook niet echt rekenen op bewijzering. Wanneer we op goede voet stonden met enkele cataphiles, kwam het onderwerp steeds wel voor maar de antwoorden waren ontwijkend. 

Maak kennis met het tweede niveau

Na een tijdje zoeken werd het ons al snel duidelijk waarom we die troon niet op het gekende (voor zover het gekend dan ook echt gekend is, tientallen meters onder de grond) parcours konden aantreffen. Hoewel een aanzienlijk deel van de catacomben (voor de kritikasters onder jullie: dit is de website van het museum) ondertussen reeds in kaart is gebracht geweest, bevat het labyrinth zelfs voor de meest doorwinterde gepassioneerden een groot geheim: het tweede niveau.

Wie voor het eerst de onofficiële kaart in handen krijgt, is al snel onder de indruk van de afmetingen van het geheel. Wetende dat daaronder, naar alle waarschijnlijkheid, nog zo een enorme hoeveelheden aan tunnels ligt is ronduit verbazingwekkend. Er bestaat nog heel wat twijfel over de totale omvang van dit tweede niveau want het is pas in de afgelopen 10 jaar dat men zich erin is gaan verdiepen (what’s in a word). Heel wat stukken zijn ingestort en een overgroot deel staat volledig onder water. De perfecte plaats om iets te gaan verbergen dus. 

De troon bestaat echt, echter dan echt

Na een tocht van een kleine 4 uur (we moeten er redelijkerwijs bij vermelden dat we toch een stop hebben gehouden voor een cata-aperitief) komen we, op het tweede niveau, aan op wat we denken opnieuw een dead end te zijn. Het is op dergelijke momenten dat de moed je in de (doorweekte) schoenen zakt. Ik besluit mijn rugzak neer te zetten en alleen nog even verder te trekken. Op handen en knieën schuifel ik onder een verzakking door en heel even heb ik de neiging om naar de rest van de groep te roepen ‘vergeet het’. Bij het draaien valt mijn licht, letterlijk dan, op een onnatuurlijke vorm. Een hoop beenderen in de vorm van een troon. We hadden de throne of bones gevonden. 

Het is een moment waarop je jezelf voelt als een kind op de dag van Sinterklaas. Voor de ene is het compleet onbegrijpelijk dat je zo emotioneel kan reageren op iets wat borderline macaber is. Voor de andere is het dan weer normaal dat je, na een zoektocht van jaren, door het dolle heen bent omdat je het uiteindelijk wel hebt kunnen vinden. Of je nu van mening bent dat dit ziekelijk of magistraal is, je kan niet anders dan toegeven dat dit een bijzonder stuk is in een al even bijzondere plaats. Wanneer je weet dat het gros van de tunnels, voor de normale sterveling, ontoegankelijk zijn en je beseft dat dit werd gemaakt in het ontoegankelijke deel van het ontoegankelijke, dan moet je bewondering hebben voor de vastberadenheid van die mensen. 

Als geen ander begrijpen we dat heel wat mensen nu graag willen weten waar deze troon staat. Het antwoord op die vraag is dat we het eigenlijk zelf moeilijk kunnen uitleggen. We weten waar het is, we weten hoe we erheen moeten trekken maar 4 uur wandelen en kruipen zijn moeilijk in woorden om te zetten. Het feit dat de troon op een bijna onbereikbare plaats staat, verklaart ook waarom hij er nog steeds staat. Ook in de catacomben is vandalisme helaas een trend geworden. Waar mensen zijn, is er overlast en het feit dat dit onder de grond is doet daar geen afbreuk aan. De eerste kilometers in de tunnels vertonen sporen van idioten die ook afdalen, om na hun daden er terug uit te klauteren. Wie de echte schatten van de catacomben wil gaan ontdekken, moet dieper durven gaan.

De catacomben, niet voor iedereen

Geprikkeld om zelf op zoek te gaan? De bezorgde ons raadt het al vast ten stelligste af. Enkele weken voor het schrijven van dit artikel werden de hulpdiensten opgeroepen om er een meisje te gaan redden. Ze was als canapé-avonturier samen met enkele van haar vrienden afgedaald en brak er haar bekken. Pas uren later kon de nodige hulp haar bereiken en dit heeft heel wat commotie teweeg gebracht. Toegang tot dit deel van de catacomben is en blijft, naast verboden, ook nog steeds erg gevaarlijk voor mensen die geen ervaring hebben. 

Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebook-pagina. (klik)