Doom: Annihilation – de ode werd een belediging

Doom is de grondlegger van de hedendaagse shoot ‘em up videogames en de trendsetter op gebied van digitale zombies. Je kon er de tegenstanders te lijf met een breed gamma aan wapens, van een plasma rifle tot de goddelijke kettingzaag. Van zodra Doom op de markt kwam, was het voor de concurrentie kopiëren geblazen. De game staat op een eenzame hoogte en niemand lijkt nog maar in de buurt te komen. De verfilmingen ervan, dat is een ander paar mouwen.

Eerst was er Doom (de film uit 2005) die met een topcast, zoals Dwayne Johnson en een unieke camerapositie de game tot leven moest brengen. Het resultaat was een misbaksel dat we het liefst zo snel mogelijk vergeten. Het waren net de prestaties van de acteurs die het geheel iet of wat verteerbaar hielden maar meer dan een once-off was het niet.

‘Dat kan beter’ dachten ze in Hollywood en ze releasten zonet Doom: Annihilation. De bedoeling was om de kern van de game, zombies en ruimtewezens overgoten met een flinke scheut geweld en gore, echt tot leven te brengen. Helaas was het enige dat ze tot leven brachten een enorme dosis tenenkrullende beelden. Goedkope effects, baggerprestaties en geen enkele link met de originele videogame. Doom: Annihilation verdient de prijs van slechtste poging ooit, als het een troost kan zijn. John Romero, de designer van de originele Doom en een inspiratie voor heel wat nieuw talent in het gore-genre, moet ondertussen zijn eigen tenen aan het opeten zijn.

Om het met de woorden van kleine Greta te zeggen: HOW DARE YOU!