Charleroi Safari

“Schat, maak je klaar, we vertrekken op safari”.
Bijna per direct beginnen gezinsleden hun koffers te pakken en de jungle hoedjes (ooit aangekocht tijdens een bezoek aan de Beekse Bergen) worden van onder het stof gehaald.
Logisch ook, het woord “safari” triggert een volledig palet aan emoties bij de mensen, emoties die doorheen de band dan ook gekoppeld zijn aan woorden zoals “giraf”, “olifant” of “luxe bungalow in het midden van één of andere desolate brousse”
Lange vliegreizen, tropische luxe oorden en butlers die ons op onze wenken bedienen. Jawel, wie op safari vertrekt gaat het er goed van nemen en vrienden & familie zullen weken aan een stuk worden gebombardeerd met foto’s en selfies van ieder mogelijke vierkante centimeter grond die je gezien hebt.

Maar op safari trekken hoeft niet noodzakelijk gigantisch ver en gigantisch duur te zijn. Safari’s hoeven niet noodzakelijk te spreken over exotische dieren en ongerepte fauna & flora. Safari’s moeten geeneens nood hebben aan roomservice en een all-in buffet dat 24/7 klaar staat.
Maak kennis met de Charleroi Safari.

Feit, het idee of het woord op zich doet waarschijnlijk eerder lachen dan wegdromen en vooral het onderdeel “Charleroi” doet bij menig Belgen het nekhaar rechtop veren. Voor Jan Modaal is Charleroi inderdaad altijd een beetje een avontuur, want we zijn er bijna allemaal van overtuigd dat het onmogelijk is om Charleroi levend uit te raken. Het Chicago van België, het Wilde Westen van Wallonië en de beerput van Europa. We kunnen het Jan Modaal ook niet meteen kwalijk nemen. Niet alleen heeft Charleroi zijn deel van de criminaliteit te vreten gekregen, het is er ook niet meteen warm en verwelkomend.
Charleroi zoals het er vandaag bij ligt heeft zelfs de trieste eer om gelabeld te worden als de lelijkste en meest deprimerende stad ter wereld. Wetende dat Jan Modaal zelf al niet te graag op onderzoek uitgaat EN wetende dat dergelijke berichtgeving doorheen de band een aanzienlijke impact heeft op diezelfde Jan .. meer dan duidelijk dat Jan het liefst van al ver ver weg blijft van Charleroi en het ook niet meteen gaat aanbevelen als bestemming voor een leuke, romantische citytrip.

Maar wat schuilt er nu effectief achter deze suïcidaal negatieve berichtgeving ? Is het effectief allemaal zo erg of maakt het allemaal deel uit van een samenzwering waarbij de illuminati wereldheerschappij wil en daarvoor wil starten bij Charleroi ?

De Charleroi Safari laat ons de grootste schijthoop van Europa zien.

Na wat snuffelwerk op het wereldwijde web, zowaar DE referentie voor alles wat waar en totaal niet gelogen is in onze maatschappij, komen we in contact met Nico van de firma Charleroi Adventure.
Nu, firma is misschien niet meteen het juiste woord, want Nico omschrijft zichzelf graag als een one-man-standup-show. Een omschrijving die wij onmogelijk kunnen gaan verbeteren want accurater dan dit wordt het niet.
Met zijn artistieke brein heeft hij een heuse safari in zijn dienstengamma opgenomen, de Charleroi Safari !

Geen leeuwen tijgers, geen palmbomen en gazelles die nippen aan bronwater nabij een oase. Neen .. De Charleroi Safari neemt ons mee op een fikse voettocht, langsheen alles wat ooit de pride & glory was van deze industriestad en nu totaal in verval is geraakt. Plaatsen waar een normale sterveling eigenlijk nooit meer komt (en waarvan de nieuwe generatie zelfs niet eens meer weet dat ze bestaan) en plaatsen die niet ruiken naar munt en vanille parfum maar eerder pis en andere uitgestoten substanties. Tijdens de voettocht maken we kennis met wat ooit het kloppende hart van de stad was en nu is herleid tot een hoopje miserie omringd door prikkeldraad. We maken kennis met de echte Carolos (de authentieke inwoners van Charleroi) en hoe zij tegen het stigma van de depressie aankijken en het aantal leegstaande gebouwen die we tijdens deze trip ontdekken zijn op een hand niet meer te tellen.

Samengevat : de Charleroi Safari is uiteindelijk een voettocht van meer dan 6 uur, die ons de grootste schijthoop van het beschaafde Europa laat zien.

However …

Wie voorbij de smeerlapperij kan kijken en wie enigszins aandacht heeft voor de vertelsels van Nico, onze gids en een mens met een ongeëvenaarde passie voor zijn thuisstad, wordt meegezogen in een verhaal met meer intriges dan een thriller van John Grisham.

Toen sloeg de crisis toe .. en daarop volgde nog een crisis en nog eentje.

Het is eenvoudig om, vanuit je luie zetel, even snel snel een oordeel te vellen over een stad als Charleroi. Ja, het is er vuil, oud & versleten en echt happy ga je er niet worden. Maar achter dit imago schuilen feiten waarvoor we ons eigenlijk gigantisch zouden moeten schamen.
Leegstaande gebouwen worden systematisch leeg gehouden om zo de waarde volledig te kelderen. Eenmaal een gebouw of een volledige blok geen bal meer waard is, komen projectontwikkelaars in actie die alles voor een habbekrats kopen. Slopen die handel, even een nieuwe en klassevolle tower met lofts erop bouwen en klaar. De originele Carolo ? Die moet maar wijken, want die verdienen helemaal niets en hebben dan ook geen enkele meerwaarde. Daar kan Nico trouwens ook wel wat over kwijt. Charleroi is jaren de draaischijf geweest van de zware metaalindustrie. Een industrie die er nog steeds aanwezig is, zij het in een aanzienlijk afgeslankte versie. Toen de industrie zijn glorieperiode kende werden “en masse” werkkrachten aangevoerd. Ongeschoold, ongeletterd maar zin om te werken ? Kom naar Charleroi waar werk aan de bomen groeit en geld voor het rapen ligt. Toen er in België niemand meer te vinden was, die met hebben en houden naar de goudmijn van de staalindustrie wilde verkassen, werden werkkrachten geïmporteerd. Andere taal ? Andere cultuur ? Maakt helemaal niet uit. Om in de levensgevaarlijke metallo te werken heb je enkel wilskracht nodig. Import Werkkrachten hadden dan ook nog als voordeel dat ze voor een merkelijk lager loon aan de slag gingen. Double win voor iedereen dus.

Toen sloeg de crisis toe .. en daarop volgde nog een crisis en nog eentje. De metaalfabrieken kregen klappen en sloten. De ene na de andere werden opgedoekt. De werknemers ? Die werden aan hun lot overgelaten. De authentieke Belg, die kon nog enigszins gaan solliciteren en kon genieten van een summier vangnet, kon zijn plan trekken. De import werkkrachten, waar nooit enige moeite voor werd ondernomen, stonden daar mooi te wezen. De taal niet machtig, de cultuur niet machtig en het enige wat ze kunnen is werken in een sector die niet meer bestaat.
Die mensen werden allemaal gehuisvest in wijken met gelijkgezinden, allen dezelfde taal, allen actief in dezelfde sector. Dan hoeft het ook niet te verbazen dat je heden ten dage volledige ghetto’s hebt waar je jezelf in een ander land waant.

De Charleroi Safari toont ons, naast de gigantische leegstaande industriële gebouwen en deprimerende straten & wijken, ook dit enorme sociale probleem. Een probleem die we zelf hebben gecreëerd en waar we nu scheef naar kijken. Misschien hopen we nog steeds dat, als we onze ogen lang genoeg sluiten, het probleem volledig zal verdwenen zijn ?

Wie zelf wil ervaren hoe het eraan toe gaat in de lelijkste en meest deprimerende stad ter wereld, kan steeds terecht bij de mensen van Charleroi Adventure (klik).
Bekijk de volledige fotoreeks op onze Facebook pagina (klik)