Het verhaal van Doel is een verhaal dat door nagenoeg iedere Belg (of zo zou het toch moeten) gekend is en het is het verhaal van iets wat eigenlijk niet mocht zijn.
Doel kreeg doorheen de moderne jaren een bijna symbolische cult-status en lang vervlogen zijn de tijden van het kleine dorp met net iets meer dan 1000 inwoners, maar het leuk vertoeven was.
De dag van vandaag staat Doel synoniem voor het verzet van de bevolking tegen een alles opslorpende industrialisatie, die zijn grenzen niet kent.
De pre-industrialisatie geschiedenis van Doel is er eentje van dertien in een dozijn. Een klein dorp, gelegen in Oost-Vlaanderen, aan de oevers van de schelde, waar mensen wakker worden, gaan werken en terug huiswaarts keren.
Doel was altijd al een afgelegen dorp, maar met de uitbreiding van de haven leek het volledig te worden omsloten door water en vrachtschepen.
1 toegangsweg zorgde ervoor dat mensen de plaats nog konden bereiken en zorgde er vooral voor dat de nabij gelegen kerncentrale kon worden bemand .
1 probleem : Doel ligt in de weg.
Het verhaal van Doel wordt voor buitenstaanders pas interessant vanaf de jaren 50, waar gestart wordt met de plannen voor een uitbreiding van de haven.
De uitbreiding van de haven zou zorgen voor potentiële nieuwe jobs maar zou vooral moeten zorgen voor een versteviging van de positie van de haven van Antwerpen op internationaal vlak.
1 probleem : Doel ligt in de weg.
De eerste plannen tonen de aanleg van nieuwe dokken, pal op de plaats waar Doel en zijn inwoners al sedert de middeleeuwen wonen.
Wat volgt is dan een juridisch steekspel, tussen de inwoners, belangenverenigingen en alle mogelijke regeringen die België rijk is.
Studies tonen aan dat die dokken OF perfect ergens anders kunnen gebouwd worden OF dat ze helemaal niet bijdragen aan de waarde van de haven.
Onteigeningen worden ingezet om nadien door rechtbanken terug te worden ingetrokken, vrijwillige verkopen worden georganiseerd maar niet iedereen wil weg, Er wordt gestart met de afbraak van het dorp maar in beroep wordt dan een verbod op afbraak uitgevaardigd …..
Hoewel er dan uiteindelijk nog minder dan 20 inwoners officieel in Doel wonen, wordt Doel de meest symbolische plaats op Belgisch grondgebied.
Aan de éné kant heb je het “systeem”, dat vanwege puur winstbejag een volledig dorp wenst op te offeren EN een systeem dat zichzelf voortdurend tegenwerkt doordat er teveel partijen bij betrokken zijn. Aan de andere kant heb je dan de inwoners en allerlei verenigingen die het idee van een onteigening vanwege een nutteloos bouwproject ronduit uitspuwen.
Doel komt terecht in een volledige stilstand van het systeem en het enige wat nog haalbaar lijkt is het bevriezen van het leven daar.
Niemand mag er nog gaan wonen (tenzij je er al woont), niemand mag er nog terug en iedereen moet maar wachten.
De volledige politieke geschiedenis van Doel is er eentje waarmee men erg snel een aantal hoofdstukken mee kan vullen, dus ik verwijs jullie graag door naar de talrijke Wikipedia paginas EN de website van Doel2020, voor alle informatie omtrent dit onderwerp.
Tijdens de weekends kun je er op de koppen lopen en bij mooi weer is het er drukker dan in onze badsteden.
Door deze stilstand werd Doel één van de eerste (en enigste) spookdorpen van België. Krakers vonden al snel hun weg naar de leegstaande huizen, gevolgd door volledige Roma-families .. alles aangevuld door spokenjagers, urban artists en een heuse toeloop van Urbexers die charme zien in het verval van de leegstaande woningen.
Het hilarische aan het verhaal is dat Doel nooit populairder was dan vandaag, net vanwege de cultstatus die het heeft gekregen.
Tijdens de weekends kun je er op de koppen lopen en bij mooi weer is het er drukker dan in onze badsteden.
Eigenlijk moet iedereen ooit dit spookdorp bezoeken. Is het niet om te genieten van de aantrekkingskracht van het verlaten aspect, dan wel om kennis te maken met zowat de grootste Vaudeville uit de Belgische geschiedenis.
Doel is vrij toegankelijk en je hoeft er dan ook geen speciale vergunning voor aan te vragen.
Let wel, de huizen die er staan zijn allemaal OF nog in handen van privé eigenaars OF in handen van de overheid en toegang tot de huizen zelf is ten stelligste verboden. Er wordt streng op gecontroleerd, vooral door de overgebleven bewoners die de voortdurende plundertochten doorheen de woningen kotsbeu waren.
Heb respect voor het passieve verzet van deze mensen en hun enorme wilskracht om Doel te kunnen blijven behouden.
